Objectieve beoordeling van spraakproblemen bij sprekers met dysartrie

Samenvatting

Het onderzoek en de behandeling van neurogene spraakstoornissen is gebaat bij het gebruik van betrouwbare onderzoeksmaten en -methodes. In recente jaren zijn nieuwe technieken en methodes ontwikkeld die de differentiaaldiagnose, behandeling, en voortgangsmonitoring van spraakstoornissen kunnen ondersteunen. In het kader van het toepassen van evidence-based practice in de klinische praktijk zijn objectieve meetmethodes meer dan welkom. In deze tutorial wordt een aantal methodes behandeld die breed toepasbaar zijn en een lage gebruiksdrempel hebben. Deze methodes zijn in eerste instantie toegespitst op dysartrie, maar zouden ook toegepast kunnen worden bij het onderzoek naar andere taal- en spraakstoornissen. In de tutorial wordt het systematisch en quasi-automatisch meten van verstaanbaarheid, spreeksnelheid, articulatiesnelheid, en maximale prestatietaken besproken. Voor elk van deze methodes geldt dat deze door logopedisten en onderzoekers uitgevoerd kunnen worden met behulp van gemakkelijk beschikbare of open-source programma's. Daarnaast wordt in dit artikel een overzicht gegeven van een aantal recent ontwikkelde experimentele onderzoeksmethodologieën die spraakvariabiliteit meten, als kwantitatieve beoordeling van spraakproblemen. Aangezien afwijkingen in de precieze controle van kinematische bewegingen de belangrijkste stoornis is in dysartrie, is het meten van variabiliteit en stabiliteit gedurende spraak een uitstekende manier om spraakmotorcontrole in dysartrie te bestuderen. Hoewel deze methodologieën op het gebied van technische implementatie en validiteit nog werk behoeven, hebben zij de potentie om als klinisch waardevol instrument gebruikt te worden in de logopedische praktijk.